Manya in je pata!

We waren gebleven bij de hangmatten uit de Saramaccastraat. Toen we zeker wisten dat we de mooiste voor de laagste prijs hadden sloegen we onze slag. De volgende dag vertrok vroeg een bus vol mensen naar Bigi Pan. Deze trip wilden wij per se maken en daarbij wilden we overnachten op het water. We moesten zes mensen regelen om de trip door te laten gaan, na een oproepje op Facebook van ons hadden zeventien bakra’s zich ingeschreven! De touroperator was in z’n nopjes met ons! We kwamen als laatste de bus in dus een keer raden wie er als enige op een klapstoeltje zat… Veerle! En een keer raden wie op de achterste stoel zat vóór de bagage zonder fatsoenlijk bagagerek…. Rosanne! Maar goed, we reden Paramaribo uit terwijl onze gids ons duidelijk maakte wat Nederland allemaal wel niet voor fouten heeft gemaakt in het verleden (zijn ook gewoon de feiten) en ons wees op bijzondere plekken langs de route. In de stad waren vele drempels op de weg en bij elke drempel vielen er weer een paar tassen op Roos d’r nek. Op een gegeven moment hoorden we een keiharde klap en besloot de buschauffeur toch maar even te stoppen. Hij manoeuvreerde de bus naast een Chinese supermarkt en constateerde dat de veerbak stuk was. Conclusie: iedereen en alles eruit en wachten op een nieuwe bus. Buiten begon iedereen zich aan elkaar voor te stellen en was het tijd voor de eerste snack, we waren immers al drie kwartier onderweg. Na een uur kwam een nieuwe bus en bleek iedereen weer op dezelfde plek te zijn gaan zitten dus reden we al hobbelend en tassen omhoog stouwend voort. De weg van Paramaribo naar Nickerie is eigenlijk één lange weg. Onderweg passeerden we Groningen, een dorpje dat is gesticht door Nederlandse boeren (boeroes) uit Groningen die naar Suriname kwamen om veeteelt te bedrijven. Op deze bijzondere plek hebben we uiteraard geposeerd en verder was er niet veel te beleven dus hup, de bus weer in. De reis was sfeervol door het zicht op de vele kerkjes, kleine huisjes en het oneindige, prachtig gekleurde groen. Alles was groen, lichtgroen, donkergroen, tussengroen en nog meer groen, niet te doen! Onze ‘Beste medemensen’, zoals gids Hendrik zei, vermaakten zich ook prima en terwijl we door, over en langs gaten, kuilen, elektriciteitspalen op de weg en nog meer drempels tuften, vorderde de rit gestaag. De tassen bleven vallen en steeds weer nieuwe tussendoortjes werden aangesleept. Onderweg stopten we nog bij Zeedijk waar we ons even op een Nederlandse dijk waanden met het enige verschil dat je aan de overkant Guyana in plaats van de Reeuwijkse plassen (Veerle!) ziet liggen. We bezochten daar ook een Hindoetempel en stonden op blote voeten voor een zaal vol kleurrijke, glimmende en opzichtige beelden. Verder ging de reis en na ongeveer vijf uur busplezier kwamen we bij de boto’s (boten) waar we een lange rij vormden op de steiger en zo alle tassen in de bootjes laadden. Toen uiteindelijk ook alle bakra’s plaats hadden genomen met hulp van onze bootmannen voeren we de rivier op. Na tien minuten moesten we de boot van het ene water naar het andere water krijgen door het op een roller te duwen. Dit leverde mooie gilmomentjes van de properen onder ons op doordat er een dikke modderlaag over de weg gesmeerd was. Tijdens het tweede deel mochten we in de boot plaatsnemen en even waanden we ons in de boomstammenattractie in een random pretpark. We namen dan ook even de tijd voor een kodakmomentje. Verder ging de tocht op een klein watertje waar vele dode vissen dreven. Wegens weinig waterval zit er weinig zuurstof in het water en houden veel vissen het hoofd nu wel boven water.
Onderweg zagen we bomen die aangevreten waren door termieten, stukken bos die door verzilting waren aangetast en de mooiste vogels. Bigi Pan, het natuurgebied waar we op dat moment invoeren, staat wel bekend als het Mekka voor vogelliefhebbers (De buurman van Roos zou gek worden!). Op twee meter afstand van ons zat een moerasbuizerd en Woody Woodpecker tikte ook even een boompje aan.

Na een uur varen kwamen we terecht op een meer waar de daken van vijf huisjes op palen, verspreid over het water, stonden te glimmen in de middagzon. We zetten koers naar één huisje en daar werden de spullen uitgeladen. Het huis bestond uit enkel planken met een vuurplaats om te koken, één bank, één tafel en één hokje waar een wc-pot instond (gezien in echte meisjes in de jungle, Britt en Ymke were there). Door het gat van de pot loopt de behoefte zo het water van het meer in. Doorspoelen gebeurt door middel van het scheppen van water (uit hetzelfde vierkante oppervlakte waar de behoefte in komt te vallen) met een emmer aan een touw. Daarna moet de inhoud van de emmer in de pot worden gegooid. Kortom: back to basic!

Voor de zon onder ging werden alle hangmatten met bijbehorende klamboes opgehangen (wederom bewezen de bootmannen goede diensten) en binnen no-time ontstond er een zeldzaam idyllisch, wapperend geheel van kleurige stoffen die dansten op de wind. We hadden eigen koks die belachelijk lekkere saoto soep maakten en we genoten van een prachtige zonsondergang. Het was echt een avond zoals je die alleen kunt dromen. Zittend op een steiger waar het water zachtjes tegenaan klotst, kijkend naar een hemel vol stralende sterren terwijl de roep van exotische vogels door de nacht klinkt. Zucht… Het enige grote minpunt was dat binnen hard top veertigmuziek werd gedraaid, van Guus komen we écht nooit af!
Na een goed gesprek met ons huisgenootje glipten we onze hangmatten in en lieten ons vol verwondering wegvoeren in zoete, schommelende dromen…. Tot 05.45 uur toen de wekker van zich liet horen. Terwijl we langzaam met onze ogen knipperden en ons loom uitrekten ontvouwde zich voor ons een waar wonder: de zon kwam op! Eerst een enkele kleine lichtstraal die zich uitbreidde, vervolgens een schilderachtig geheel liet zien en als laatste de bol die zichzelf omhoogwerkte. We hingen vol verwondering en met open mond te deinen in onze coconnetjes. Om 08.00 werd het ontbijt geserveerd en gewapend met bakova’s (bananen), baka bana’s (bakbananen) met pindasaus, papaya’s, pamplemousse, roerei én een boterham met hagelslag ploften we voor onze hangmatjes op de steiger om nog even verder te genieten.
De droom ging nog even door toen we, vanuit de boto’s, hele zwermen rode ibissen zagen en een modderbad namen (theta op je buik!) in dit ongelooflijke stukje natuur. Toen de javanaase bami (met de lekkerste kip ooit gegeten!) plus de zelf gevangen vis naar binnen was gewerkt, werden de touwen ontknoopt en de hangmatten neergehaald. Nog een laatste zwaai met de emmer door de behoeftige vierkante meter en met de boot weer terug. Ditmaal bereikten we als eerste de kade waar we via een been van de bootman de steiger beklommen en een goede plek in de bus bemachtigden. Via Wageningen reden we terug naar Paramaribo en omdat de radio dienst weigerde besloten we zelf maar te zingen. Van de Spice Girls naar het Wilhelmus, en Hendrik die zong mee!

Nog een beetje beduusd van zo’n bijzonder weekend begonnen we aan onze werkweek. Voor Veerle was dit al haar laatste week en tevens haar examenweek. Wel spannend want waar de Surinaamse co-assistenten zes weken co-schappen lopen loopt Veer er twee en heeft dan al examenweek. Getrakteerd was er al, samen met een Hindoestaanse co-genoot die een week eerder afscheid nam. Hij nam de bara’s mee en Veerle de sap. Er werd natuurlijk wel speciaal aan de artsen gevraagd wat voor sap ze lekker vonden want ze worden hier op handen gedragen…
Veer mocht een paar keer steriel staan en zag vele examenpatiënten. De flirtende man kwam weer zijn bilprik halen en zei daarna tegen de volgende patiënt: ‘Deze dokter mag u wel prikken hoor, die doet geen pijn!’
Maandagavond vierden we thuis de verjaardag van een huisgenootje en iedereen had iets lekkers gemaakt. Ze was weggelokt en toen ze thuiskwam zaten we in het donker met allemaal een feestmuts op, midden in de versieringen en in stilte swingend op ‘Celebrate’.
De Surinaamse traditie dat er taart in je gezicht wordt gesmeerd als je jarig bent werd ook glorierijk volbracht en uiteraard kan de polonaise niet ontbreken.
We waren inmiddels ook begonnen met een hardloopschema en we lopen nu drie keer per week in de al eerder genoemde Cultuurtuin. Aan het eind van de tuin is een soort grote speeltuin voor volwassenen te vinden. Hier staan allerlei toestellen om de spieren te trainen. Al rennend zagen we een Chinese man bokje springen en twee Afro-Surinaamse vrouwen kletsend af en toe een been omhoog doen. De twee grote boomstammen om de buikspieren aan te spannen is onze favoriet geworden. We komen nog gespierd terug uit Suriname man!

Dinsdagavond bezocht Roos een vrouwenmuziekgroep van haar organisatie. En muziek maken kunnen ze! Er werd Afro-Jazz gezongen en gespeeld en aan het eind van de sessie werd er gejamd. Het klonk echt heel goed en Roos deed vrolijk mee met haar instrument…
Woensdagavond wilden we naar een bijbelstudiegroep van een kerk waar we al eerder waren geweest. Deze groep was er niet zoals er wel meer gewoon niet is in Suriname. Dus reden we door de stad, speurend naar groepjes met een Bijbel op schoot. Zo’n beetje elke kerk heeft op woensdagavond Bijbelstudie maar de meesten waren al begonnen. Uiteindelijk zagen we een pittoresk wit kerkje, de deuren uitnodigend open en een paar mensen zittend aan tafel. De dominee vond het echte leiding dat wij opeens bij hun binnenstapten en wij hielden maar voor ons dat we op zoek waren geweest naar een studiegroep. We volgden met hen de gedachtegang van Paulus en de opbouw van zijn brief aan de Kolossenzen. Wel heel mooi om te zien hoe hier bijbelstudies worden gegeven en hoe dat kan verschillen met sommige kringen bij ons. Hier is het echt pure studie van de Bijbel en minder persoonlijke vraagstukken, ook enorm leerzaam!
Donderdagochtend gingen de interviewsessies van Roos van start. Om tien uur had ze afgesproken met iemand die iets kan betekenen voor de startende onderneming. De plaats waar ze hadden afgesproken bleek de sociëteit van de officieren te zijn dus voor ze het wist stond Rosanne met haar fietsje tussen de groene soldatenpakken. In geen velden of wegen was er een man te bekennen die zoekend rondkeek tot er van de overkant van de straat ‘Joehoe, joehoe’ klonk. Een man gekleed in legeroutfit en kisten stond enthousiast met zijn baret in zijn hand te zwaaien. Dit was de juiste persoon en op de sociëteit werd het interview afgenomen. Na zo’n anderhalf uur, het interview was al voorbij, werd hij gebeld (mensen laten hier altijd hun mobiel aan en nemen ook altijd even op), hij moest daarna direct weg. Drie kwartier later nam Roos afscheid van hem en baande zich een weg door de groene menigte.
’s Avonds vertelde Rosanne iets over het onderzoek en de opzet van het bedrijf op de vergadering met alle afdelingshoofden. De vergadering begon iets later, het duurde even voordat iedereen er was, en duurde drie uur. Het was al goed donker en toen de huisbaas hoorde dat Roos er nog niet was klom hij met Veer in de auto en haalde ‘Poppetje’ op. Thuis was er gekookt (barbecueën) door de mannelijke huisgenoten en hadden we een tres gezellige avond.

Vrijdag was Veerle haar laatste dag en de zusters wilden haar graag terugzien maar dan moest ze wel chocolade meenemen! De vakantie was begonnen…
En de Sinterklaaskoorts hebben we zeker weten mee naar Suriname genomen want vrijdagavond was het surprisetime! Met een tafel vol kruidnoten, baka bana’s, chocolade, chips, drop, warme chocomelk met slagroom en zelfgemaakte kruidcake begonnen we aan de Sinterklaasavond. Terwijl op de achtergrond het ‘Zie ginds komt de stoomboot’ klonk pakten we onze cadeaus uit en, leuker nog, lazen we de geniale gedichten. Menigeen werd terecht hard aangepakt en we genoten van het dobbelspel daarna!
Al eerder die week hadden we een pakketje ontvangen in onze pata (gymschoen) en hadden we op miraculeuze wijze een manya ontvangen! Dank u Sinterklaasje!

Afgelopen zondag , 25 november, was het Onafhankelijkheidsdag, Dit jaar werd dit voor het eerst in Nickerie gevierd dus werden de optocht, het vuurwerk en de andere feestelijkheden ons onthouden. Maar gelukkig hoefden we ons niet te vervelen. ’ s Ochtends bezochten we een prachtig, zeshoekige kerk met een klinkend orgel. Daarna mochten we genieten van de gastvrijheid van een in Suriname wonend Nederlands gezin, die afkomstig zijn uit het alom bekende geboortedorp van Roos. Erg interessant om te zien en te horen hoe zij het leven hier ervaren.
’s Middags gingen we de stad in en zagen we alleen maar Afro-Surinamers die gekleed waren in de prachtigste kleuren en flink aan het fuifen waren. Mensen van andere bevolkingsgroepen zagen we niet tot nauwelijks, verklaring: de Afro-Surinamers houden wel van een feestje! Meisjes in schattige koto’s in de kleuren van de Surinaamse vlag en met vlechtjes met wel honderden kraaltjes in het haar. Er stonden veel mensen in de Palmentuin en aan de waterkant die koto’s (jurken), sieraden, drinken en heel veel eten verkochten. We kregen echte Surinaamse lekkernijen van onze huisbazin die we tegenkwamen en keken onze ogen uit. Het zag letterlijk en figuurlijk zwart van de mensen die genoten van de muziek, de sfeer, elkaar en het zien en gezien worden. Eten, drinken, dansen en flaneren, het was een prachtig gezicht!