Jongens leren liegen om meisjes te bedriegen
Door: Veer & Roos
Blijf op de hoogte en volg Veerle & Rosanne
19 November 2012 | Suriname, Paramaribo
Donderdag was het huisavond, op ons initiatief! We haalden kip/barbecue, speelden weerwolven (dat kennen de meesten niet eens! Gevolg: Veerle en Rosanne gingen vooral tegen elkaar tekeer) en man in the head. Daarna was het stappen geblazen! Met taxi naar de club waar vervolgens een huisgenote er niet in mocht want ze had slippers aan: ‘We zijn een club, mevrouw’. Slippers van leer of met een steentje mogen dan weer wel. Terug in de taxi, ballerina’s gehaald en zo liepen we glimlachend langs de uitsmijter vanwaar we terecht kwamen in een waar salsawalhalla. Verscheidene bakra’s (en enkele Surinaamse vrouwen) werden door Surinaamse mannen in de rondte gedraaid, vooruit geduwd of over de vloer gezweefd. Een beetje teveel bakra’s in de buurt naar onze smaak, maar vooruit. Om 01.00 uur viel de muziek stil want er moest gewisseld worden van salsa naar ‘gewone’ dansmuziek. Vanaf dat moment ging het hele huis los op de dansvloer en was het lachen, gieren, brullen.
Vrijdag was de laatste stagedag van de week waarop Veerle voor de derde keer een vervelende, flirtende vent een bilprik moest geven en Rosanne ontdekte dat haar begeleidster van de Universiteit van Suriname in Leiden gestudeerd en gewoond heeft, vlakbij haar eigen huis! Ze hebben zelfs dezelfde docenten gehad. De wereld is wederom errug klein…
Rosanne bezocht aan het eind van de middag de kindermuziekgroepen van haar organisatie. Ze liep het eerste lokaaltje binnen en zag een tiental kleintjes van tussen de vier en zes die elkaar met een blokfluit op het hoofd sloegen en giechelend draaiden op hun stoelen. Een voor een moesten ze voorspelen van de juf en werd er wel goed naar elkaar geluisterd. Afwisselend klonk ‘Mieke heeft een lammetje’ en ‘My heart will go on’ door de ruimte. Daarna keek Roos in het gitaarlokaal waar een enthousiaste leraar leerde hoe de snaren aangeslagen moesten worden. Het laatste lokaal bood ruimte aan de drummers. Aan een tafel stonden zes jongetjes te oefenen op hun roffel terwijl in de hoek de oudere garde verschillende ritmes perfectioneerde.
De leraar vertelde dat de Surinamers het ritme al in hun bloed hebben zitten maar dat ze ook de theorie moeten leren om er wat mee te kunnen. Toen de leraar even zijn aandacht richtte op de oudere jongeren draaide een jongetje van een jaar of zes, zeven zich om naar Rosanne. Met een elleboog op zijn drumstok leunend en een stoute glimlach zei hij: ‘Hé, hoe gaat het?’ ‘Goed man.’ ‘Oh, mooi zo!’ Op dat moment kwam de leraar weer aanlopen en draaide hij zich snel om. Toch nog niet zo’n stoere jongen…
Vrijdag was ook de eerste dag van het Hindoestaanse lichtjesfeest Divali (rij van lichtjes). Inderdaad, de eerste dag want één feestdag is iets voor Nederlanders, dit feest duurde vijf dagen. Elke bevolkingsgroep in Suriname heeft een eigen feestdag (iedereen is dan vrij, wel zo sociaal) en de Hindoestanen hebben er twee. Divali is voor Hindoestanen het begin van het nieuwe jaar, ze poetsen het hele huis van binnen en steken overal rondom hun huis verschillende dia’s (lampjes) aan. Het is een feest van bezinning waarbij het licht (het goede) de duisternis (het kwade) overwonnen heeft. Onderdeel van dit feest was een markt, een fakkeloptocht door heel Paramaribo waaraan verschillende bevolkingsgroepen deelnemen, een manifestatie met zang en toespraken, de ontsteking van de grote dia en de ontsteking van honderden kleine lampjes die samen verschillende tekens vormden die staan voor eenheid en welvaart. Dit alles gebeurde op het Onafhankelijkheidsplein, wanneer wat ging gebeuren bleek lastig, iedereen had een andere planning gehoord. Wel was zeker dat op dinsdag iedereen vrij zou zijn, en dat was het belangrijkste!
’s Avonds zijn we de markt maar eens gaan bekijken en liet Rosanne een hennamotiefje op haar voet zetten Dit moet erg lang drogen dus al hinkelend en springend vonden we onze weg naar huis.
Van de Hindoestaanse henna naar de sjieke synagoge. Zaterdagochtend zaten we tussen het zand en een paar mensen te luisteren naar de gebeden uit de mond van een rabbijn. De hulprabbijn leek niet goed uitgeslapen te zijn, net als wij, en daar is maar een middel tegen: schoenen kopen! Vijf paar sandalen voor 25 srd, dat is welgeteld een euro voor een paar sandalen, daar worden we blij van!
’s Middags werden we vergezeld door Tall Aireen en haar ouders. We ontdekten dat er voor elke ziekte een medicinale plant bestaat in een prachtige botanische tuin. Ook leerden we dat wanneer iemand een nieuwe plantensoort ontdekt deze persoon zelf een naam kan indienen. Zo liepen we langs de ‘sexy pink’, de ‘dolly dot’, ‘stairway to heaven’ en de ‘meisjeslippen’. Een aantal plantennamen had te maken met het gedrag van mannen. Zo stond er ‘mannentrouw’ (de bloem hiervan is binnen twee dagen verwelkt) en de ‘jongens leren liegen om meisjes te bedriegen’ (deze bloemen hielden als het ware de kijker voor de gek).
Er was één enkele naam die de positieve kant van de man belichtte maar helaas, die zijn we vergeten. De gids legde ons in de watten met warme doekjes en zalige pamplemoussecocktails.
Op de terugweg reden we langs een badplaatsje waar speciale borden voor vrouwen stonden (zie foto). In de Karaibische cultuur (inheems volk dat in grote concentraties in Suriname is gevestigd) is dit heel normaal maar het kan ook vanwege de piranha’s zijn…
’s Avonds aten we roti in het huis van Aireens ouders en praatten we over onder andere politiek, wonen in het buitenland en de voor- en nadelen daarvan, Nederlands en Surinaamse gewoonten en het stagiaire zijn in Suri.
Zondag werden we weer opgehaald en reden we over de Wijdenboschbrug (de Surinamers noemen het ook wel de Bosje-brug) naar Fort Nieuw Amsterdam. Dit is een fort dat werd gebouwd om de omliggende plantages te beschermen tegen invallende groepen marrons (weggelopen slaven) en de kolonie tegen vijandelijke invallen. Dit fort ligt heel strategisch op de kruising van de Suriname- en Commewijnerivier. We kregen een rondleiding van een onwijs aardige man die het talent had om ervoor te zorgen dat wij er na de rondleiding minder van snapten dan ervoor. Toch was het indrukwekkend om te zien, vooral de isolatiecellen van twee vierkante meter zonder daglicht, waar vanaf 1872 de ‘onderhandelbare’ contractarbeiders en langgestraften werden opgesloten. In WO II is deze gevangenis nog gebruikt om collaborateurs op te sluiten. Ook stonden hier oude machines zoals een wel heel originele ambulance!
’s Avonds naar de kerk van Aireens ouders geweest waar swingen de normaalste zaak van de wereld is. Dinsdag was een vrije dag waarop we besloten om de Paramaribo Zoo onveilig te maken. Eigenlijk wilden we met de bus de hort op maar als Surinamers vrij zijn, zijn ze ook echt vrij! Er was geen kip op straat te bekennen. Wanneer we de volgende vroegen wat onze collega’s hadden gedaan was het antwoord ook steevast: ‘Ik heb geslapen!’ We hebben ook de grootste houten kathedraal van de wereld bezocht. Toen we binnenstapten begon spontaan de mis en de prachtige stem van de priester galmde door de ruimte terwijl we ontroerd ‘Dankt, dankt nu allen God’ zongen. ’s Avonds uit eten geweest ‘a la chique’ en hebben we drie kwartier staan kijken tussen een menigte naar een bellende Hindoestaanse priester, die uiteindelijk bevel gaf om de dia’s aan te steken, die telkens weer uitwaaiden door de wind.
Woensdagavond zijn we naar een initiatief van de culturele Braziliaans-Surinaamse organisatie geweest. Zij draaiden een braziliaanse film. Er waren ook braziliaanse hapjes die Carlos ons kwam aanbieden. Dit alles, tezamen met nog vele activiteiten, wordt gesponsord door de Braziliaanse ambassade dus we hadden een mooi maaltje op hun kosten!
Donderdag was het baradag! De Bara Babes (lees; Veer, Roos en een andere huisgenoot) gingen onder leiding van de schoonmaakster aan de slag met liters olie, bloem, kruiden en tayerblad. Vele oliespetters, waterige bolletjes en kneedbewegingen later lagen er 96 bara’s te shinen in bakken! Onze huisgenoten en -bazen deden het zich erg goed smaken en op de verschillende stageplekken waren ze er ook over te spreken.
Vrijdag hebben we in de Saramaccastraat (hét adres voor uw hangmat!) hangmatten gekocht voor onze volgende trip, wordt vervolgd!
Vrijdag was de laatste stagedag van de week waarop Veerle voor de derde keer een vervelende, flirtende vent een bilprik moest geven en Rosanne ontdekte dat haar begeleidster van de Universiteit van Suriname in Leiden gestudeerd en gewoond heeft, vlakbij haar eigen huis! Ze hebben zelfs dezelfde docenten gehad. De wereld is wederom errug klein…
Rosanne bezocht aan het eind van de middag de kindermuziekgroepen van haar organisatie. Ze liep het eerste lokaaltje binnen en zag een tiental kleintjes van tussen de vier en zes die elkaar met een blokfluit op het hoofd sloegen en giechelend draaiden op hun stoelen. Een voor een moesten ze voorspelen van de juf en werd er wel goed naar elkaar geluisterd. Afwisselend klonk ‘Mieke heeft een lammetje’ en ‘My heart will go on’ door de ruimte. Daarna keek Roos in het gitaarlokaal waar een enthousiaste leraar leerde hoe de snaren aangeslagen moesten worden. Het laatste lokaal bood ruimte aan de drummers. Aan een tafel stonden zes jongetjes te oefenen op hun roffel terwijl in de hoek de oudere garde verschillende ritmes perfectioneerde.
De leraar vertelde dat de Surinamers het ritme al in hun bloed hebben zitten maar dat ze ook de theorie moeten leren om er wat mee te kunnen. Toen de leraar even zijn aandacht richtte op de oudere jongeren draaide een jongetje van een jaar of zes, zeven zich om naar Rosanne. Met een elleboog op zijn drumstok leunend en een stoute glimlach zei hij: ‘Hé, hoe gaat het?’ ‘Goed man.’ ‘Oh, mooi zo!’ Op dat moment kwam de leraar weer aanlopen en draaide hij zich snel om. Toch nog niet zo’n stoere jongen…
Vrijdag was ook de eerste dag van het Hindoestaanse lichtjesfeest Divali (rij van lichtjes). Inderdaad, de eerste dag want één feestdag is iets voor Nederlanders, dit feest duurde vijf dagen. Elke bevolkingsgroep in Suriname heeft een eigen feestdag (iedereen is dan vrij, wel zo sociaal) en de Hindoestanen hebben er twee. Divali is voor Hindoestanen het begin van het nieuwe jaar, ze poetsen het hele huis van binnen en steken overal rondom hun huis verschillende dia’s (lampjes) aan. Het is een feest van bezinning waarbij het licht (het goede) de duisternis (het kwade) overwonnen heeft. Onderdeel van dit feest was een markt, een fakkeloptocht door heel Paramaribo waaraan verschillende bevolkingsgroepen deelnemen, een manifestatie met zang en toespraken, de ontsteking van de grote dia en de ontsteking van honderden kleine lampjes die samen verschillende tekens vormden die staan voor eenheid en welvaart. Dit alles gebeurde op het Onafhankelijkheidsplein, wanneer wat ging gebeuren bleek lastig, iedereen had een andere planning gehoord. Wel was zeker dat op dinsdag iedereen vrij zou zijn, en dat was het belangrijkste!
’s Avonds zijn we de markt maar eens gaan bekijken en liet Rosanne een hennamotiefje op haar voet zetten Dit moet erg lang drogen dus al hinkelend en springend vonden we onze weg naar huis.
Van de Hindoestaanse henna naar de sjieke synagoge. Zaterdagochtend zaten we tussen het zand en een paar mensen te luisteren naar de gebeden uit de mond van een rabbijn. De hulprabbijn leek niet goed uitgeslapen te zijn, net als wij, en daar is maar een middel tegen: schoenen kopen! Vijf paar sandalen voor 25 srd, dat is welgeteld een euro voor een paar sandalen, daar worden we blij van!
’s Middags werden we vergezeld door Tall Aireen en haar ouders. We ontdekten dat er voor elke ziekte een medicinale plant bestaat in een prachtige botanische tuin. Ook leerden we dat wanneer iemand een nieuwe plantensoort ontdekt deze persoon zelf een naam kan indienen. Zo liepen we langs de ‘sexy pink’, de ‘dolly dot’, ‘stairway to heaven’ en de ‘meisjeslippen’. Een aantal plantennamen had te maken met het gedrag van mannen. Zo stond er ‘mannentrouw’ (de bloem hiervan is binnen twee dagen verwelkt) en de ‘jongens leren liegen om meisjes te bedriegen’ (deze bloemen hielden als het ware de kijker voor de gek).
Er was één enkele naam die de positieve kant van de man belichtte maar helaas, die zijn we vergeten. De gids legde ons in de watten met warme doekjes en zalige pamplemoussecocktails.
Op de terugweg reden we langs een badplaatsje waar speciale borden voor vrouwen stonden (zie foto). In de Karaibische cultuur (inheems volk dat in grote concentraties in Suriname is gevestigd) is dit heel normaal maar het kan ook vanwege de piranha’s zijn…
’s Avonds aten we roti in het huis van Aireens ouders en praatten we over onder andere politiek, wonen in het buitenland en de voor- en nadelen daarvan, Nederlands en Surinaamse gewoonten en het stagiaire zijn in Suri.
Zondag werden we weer opgehaald en reden we over de Wijdenboschbrug (de Surinamers noemen het ook wel de Bosje-brug) naar Fort Nieuw Amsterdam. Dit is een fort dat werd gebouwd om de omliggende plantages te beschermen tegen invallende groepen marrons (weggelopen slaven) en de kolonie tegen vijandelijke invallen. Dit fort ligt heel strategisch op de kruising van de Suriname- en Commewijnerivier. We kregen een rondleiding van een onwijs aardige man die het talent had om ervoor te zorgen dat wij er na de rondleiding minder van snapten dan ervoor. Toch was het indrukwekkend om te zien, vooral de isolatiecellen van twee vierkante meter zonder daglicht, waar vanaf 1872 de ‘onderhandelbare’ contractarbeiders en langgestraften werden opgesloten. In WO II is deze gevangenis nog gebruikt om collaborateurs op te sluiten. Ook stonden hier oude machines zoals een wel heel originele ambulance!
’s Avonds naar de kerk van Aireens ouders geweest waar swingen de normaalste zaak van de wereld is. Dinsdag was een vrije dag waarop we besloten om de Paramaribo Zoo onveilig te maken. Eigenlijk wilden we met de bus de hort op maar als Surinamers vrij zijn, zijn ze ook echt vrij! Er was geen kip op straat te bekennen. Wanneer we de volgende vroegen wat onze collega’s hadden gedaan was het antwoord ook steevast: ‘Ik heb geslapen!’ We hebben ook de grootste houten kathedraal van de wereld bezocht. Toen we binnenstapten begon spontaan de mis en de prachtige stem van de priester galmde door de ruimte terwijl we ontroerd ‘Dankt, dankt nu allen God’ zongen. ’s Avonds uit eten geweest ‘a la chique’ en hebben we drie kwartier staan kijken tussen een menigte naar een bellende Hindoestaanse priester, die uiteindelijk bevel gaf om de dia’s aan te steken, die telkens weer uitwaaiden door de wind.
Woensdagavond zijn we naar een initiatief van de culturele Braziliaans-Surinaamse organisatie geweest. Zij draaiden een braziliaanse film. Er waren ook braziliaanse hapjes die Carlos ons kwam aanbieden. Dit alles, tezamen met nog vele activiteiten, wordt gesponsord door de Braziliaanse ambassade dus we hadden een mooi maaltje op hun kosten!
Donderdag was het baradag! De Bara Babes (lees; Veer, Roos en een andere huisgenoot) gingen onder leiding van de schoonmaakster aan de slag met liters olie, bloem, kruiden en tayerblad. Vele oliespetters, waterige bolletjes en kneedbewegingen later lagen er 96 bara’s te shinen in bakken! Onze huisgenoten en -bazen deden het zich erg goed smaken en op de verschillende stageplekken waren ze er ook over te spreken.
Vrijdag hebben we in de Saramaccastraat (hét adres voor uw hangmat!) hangmatten gekocht voor onze volgende trip, wordt vervolgd!
-
19 November 2012 - 22:03
Charle:
Mooie verhalen weer. Jullie leven 22 uur per dag ? En tussendoor ook nog onderzoek en stage ?
En als Trudy komt ga je dan tempoootje lager ? Geniet maar door.....
Charel -
19 November 2012 - 22:05
Rob:
Meer foto's! -
20 November 2012 - 00:10
Gurtieeeee:
hihihi
Ik wil die plant wel eens zien..hebbie er een foto van? -
20 November 2012 - 00:10
Gurtieeeee:
hihihi
Ik wil die plant wel eens zien..hebbie er een foto van? -
20 November 2012 - 09:48
Merijn:
Mooi verhaal weer. Geniet ervan! -
20 November 2012 - 15:07
Ingrid:
Heeee! Fantastische verhalen meiden, ziet er goed uit! Maar niet teveel Parbootjes drinken he? =) -
20 November 2012 - 15:09
Opa En Oma :
Hallo Veerle, wat een leuke verhalen jij beleeft nog is wat.veel lol?
Geniet maar hoor.Liefs Opa en Oma -
20 November 2012 - 17:34
Karolien:
Leuk weer hoor, wat een belevenissen.....
Denk je erom dat al die schoenen ook weer in de koffer terug moeten????
Veel plezier met Trudy volgende week, fijn dat er een moeder over jullie komt waken!
gr. vanuit herfstig Nederland,
dáááág,
Karolien
-
21 November 2012 - 15:45
Tamar:
Joo meiden, ziet er mooi uit en klinkt leuk! Doen jullie ook nog aan stagelopen...?
Liefs Tam -
21 November 2012 - 20:28
Marionne:
Van collega Carel kreeg ik jullie link. Carel en ik zijn in '98 in Paramaribo geweest en we hebben een geweldige veertien dagen gehad. Wat een stad en wat een land. Geweldig om jullie verhalen te lezen. Heel herkenbare dingen in jullie verhalen het eten, de leuke mensen, het eeuwige te laat komen, het varen op de Surinamerivier....Bedankt voor jullie superstories, ik heb genoten en blijf jullie avonturen volgen! Take care, Marionne van de Rijt -
21 November 2012 - 20:37
Marionne:
Foutje,,, ik was in 2008 met Carel in Suriname... Time flies! -
23 November 2012 - 09:14
Lieneke:
Ha die Veer,
Wat hebben jullie het goed daar in Suriname.... een groot feest; wordt er ook nog wel gewerkt daar?? Geniet ervan hé... tot de 8e maar weer.... Groeten uit een regenachtig Gouda... Pelipapila
-
26 November 2012 - 11:49
Joris:
Hi!
Zo, mooie verhalen en ook dikke sjans met jonge mannen ;-)
Dan was onze meerdaagse bruiloft dus eigenlijk ook een beetje Surinaams?!
Veel plezier nog en tot over een tijdje -
28 November 2012 - 08:05
Simone:
Hey Rosanne,
Leuk je verhaal te lezen. Wat beleven jullie daar super gave dingen.
Geniet er van meiden! De wereld is super mooi.
Groetjes Simone
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
