Hé Beatrix!
Door: Veer & Roos
Blijf op de hoogte en volg Veerle & Rosanne
02 November 2012 | Suriname, Paramaribo
De eerste dagen in Suri en nog zonder verplichtingen, wat een heerlijkheid! En het ritme begint er al aardig in te komen. Dinsdag ontbeten met zelfgeraapte manya's, we besloten om de routes naar onze stages te gaan fietsen. Op het heetst van de dag maakten wij onze ronde langs een gemeenschapsorganisatie ten behoud van de Afro-Surinaamse cultuur en het AZ (Academisch Ziekenhuis). Bij de gemeenschapsorganisatie waar Rosanne onderzoek voor doet, werden we vriendelijk onthaald door een onwijs aardige man. Hij gaf ons een rondleiding over het terrein en liet ons het mini-theater, het kantoor en de andere ruimtes zien. Hij verzekerde ons dat ze er alles aan zouden doen om Rosanne te helpen en dat het goed zou worden!
We hadden nog meer op het program en gingen via de vreemdelingendienst naar het AZ. We moesten nog een stempel halen om de komende maanden hier te mogen verblijven. De vreemdelingendienst was vreemd ver uit het centrum en ook vreemd weggestopt aan de rand van het complex. Er zat welgeteld één vrouw met een stempeltje in haar hand tussen een vreemd gesorteerde archiefbeweging. Er stonden overal kartonnen dozen waar roze en blauwe mappen uitpuilden.
De stempels ontvingen we binnen een kwartier en toen hervatten we onze reis. In het AZ zagen we zusters met witte kniekousen, slapende schoonmaaksters en een klasje schoolkinderen in groen-witgeblokte schooluniformpjes waar we toevallig in belandden en die ons met hun mond open aanstaarden en eerbiedig stamelden: 'Dat zijn Nederlanders!' Veerle leverde haar netgemaakte pasfoto (ze moest van de fotograaf iets met mouwen aan (zie foto) en ook het haar diende netjes bijeen gebonden te zijn!) in en maakte een afspraak voor een verdere rondleiding.
Het was inmiddels nog steeds op het heetst van de dag en we smachtten naar water. We besloten om in een hotel te gaan zwemmen. Er was zon, water, voedsel en een view over de stad. Vanaf dit moment waren de jetlagkoppies (alias grafhoofden) verleden tijd en hadden plaats gemaakt voor kokosnotenhoofden (en dan zonder haar op het gezicht!) Voor het resultaat, zie bijbehorende foto's!
's Avonds gingen we wat drinken met een vrouw van het stagecentrum die nu zestien jaar in Suriname woont en ook met een Surinamer getrouwd is. Zij kon ons onwijs veel interessante dingen vertellen en tips geven. Zo moet je nooit je tas op de grond zetten, dat vinden ze hier onbehoorlijk! En ze zijn ook onwijs netjes, al zijn ze nog zo arm, ze lopen in spierwitte en gestreken kledij. Ook hebben we het over het onderwijssysteem, de politiek, etnische groepen en hun relaties, werkverhoudingen en het sociale leven gehad. Veel om over na te denken en mee te nemen dus....
Door de verhalen van de avond ervoor besloot Rosanne toch nog wat nette kleding in te slaan als werkkleding. Daarna togen we naar de markt waar we onthaald werden met het woord: ' Hé Beatrix'. 'Beatrix?' 'Lijken we op haar ofzo? Wij hebben toch heel ander haar!' 'Oh, nee, sorry man, Maxima bedoel ik!' 'Oh, ja, we dachten al!' Een dik lachsalvo waarbij stralend witte tanden, onderbroken met een goudglimmend exemplaar, ons toelachten vanuit een contrasterend gezicht.....
De markt was een genot om te zien, te proeven en (voor het grootste gedeelte) te ruiken. Een gigantische ruimte met meerdere verdiepingen vol met rijen opgestapelde sinaasappels, trossen bakova's, vette vissen, kakelende kippen en ander pluimvee, weeige wierook, kleurige kleding en heel veel enthousiaste begroetingen.
Daarna fietsen we door naar Fort Zeelandia, hier kwam in 1651 Lord Willoughby als eerste Engelse kolonisator. In 1667 kwamen de Zeeuwen onder leiding van Abraham Crijnssen de boel overnemen en hebben het fort verder uitgebouwd. Hier zijn ook de decembermoorden in 1982 gepleegd.
Eromheen staat een aantal prachtig gerestaureerde officierswoningen.
Je hebt hier een erg mooi uitzicht over de Surinamerivier en daar hebben we geluncht met broodjes van de markt.
De 'real feel' temperatuur was 54 graden dus thuis plonsten we in ons zwembadje waar we heerlijk hebben gelezen. Veerle kon nog ff doorchillen terwijl Rosanne zich keurig aankleedde voor haar eerste gesprek. De voorzitter van de organisatie, de bedrijfseconoom, een jurist en iemand van de Universiteit van Suriname waren daarbij aanwezig. Het gesprek moest meer duidelijkheid verschaffen omtrent het onderzoek. Het was een goed gesprek, de voorzitter gaf Rosanne als eerste een embrassa om haar welkom te heten (net als onze huisbaas deed!). Er werden een paar goede, scherpe vragen gesteld en opmerkingen gemaakt en zo kwam steeds beter de focus van het onderzoek naar voren. Wel valt er nog veel zelf te plannen en uit te zoeken maar dat is op zich prima.
's Avonds was het tijd voor de warung (eettentje) en een taxi hoefden we niet te bestellen want onze huisbaas moest toch die kant op. In de wijk Blauwgrond zitten vele goedkope en lekkere warungs. We bestelden saoto soep (pittige soep) en teloh (cassave) met kousenband en kip. Het was echt heel goed eten alleen een beetje veel....
Toen we de taxi instapte zong Guus net: 'Het is een nacht, die je normaal alleen in films ziet...' Helemaal ontnederlandsen doe je hier toch ook niet...
Donderdagochtend ging om kwart voor zeven de wekker want Rosanne kon op acht uur op kantoor terecht. Dat was niet helemaal waar, ze was de eerste en de deur zat nog op slot... Maar gelukkig scheen de zon!
Bij de secretaresse, die normaal gesproken om acht uur aanwezig is, was een auto in haar schutting gereden op de plaats waar haar waterleiding zat.... Die was stuk dus werken werd 'em niet. Ze kon niet douchen en er was een algehele watercrisis. Tevens werden de verstandskiezen van de beheerdster getrokken dus Rosanne zat maar rustig op het stoepje... Tot Meneer F. aan kwam rijden (rond half negen, een half uur voor zijn begintijd maar hij was gebeld). Deze man lijkt een beetje op de hoofdpersoon uit Intouchables en liet gelijk weten dat Rosanne een zus van hem zou worden en onderdeel uit ging maken van de familie. 'Welkom, welkom!' Op het kantoor kwamen telkens mensen binnen die werden voorgesteld als zijnde medebandleden van Meneer F. Het is in Suriname heel gebruikelijk om iemand meneer of mevrouw plus voornaam te noemen. Toen Rosanne er een stuk of zeven de hand had geschud vroeg ze 'Hoe groot is die band eigenlijk?' Mr. F.: '25, ja, man!' De band wordt erg vaak geboekt en moet dus wel heel bijzonder zijn. Mr. F: 'Maar dat ga jij allemaal meemaken, komt goed!'
Veerle ging voor een rondleiding op de afdeling ook in het net naar het AZ waar ze schattige Chinese doktertjes en aardige mede co-assistenten ontmoette.
Het was wel fijn werken op kantoor, het onderzoek vorderde ondanks de intermezzo's goed terwijl Odi, odi (doei, doei) (een radioprogramma waarbij mensen andere mensen de groeten kunnen doen) door de ruimte schalde. Nog een heel leuk gesprek met Mr. F. gehad en hem geleerd dat hij eerst bier moet drinken en dan wijn want bier na wijn geeft venijn. Mr. F: 'Wat is venijn?' Rosanne: 'Pijn in je kop!' Mr. F.:' Oh, ja, goeie, heb ik weer wat geleerd!'
Veerle hield zich intussen thuis bezig met kleine wasjes, grote wasjes en maakte samen met de huisbaas en de schoonmaakster klaroen (een surinaamse groente, lijkt op spinazie) klaar. De huisbaas kwam aanzetten met ham voor bij de klaroen en bracht ook een uitje, knoflook, kruiden etc. mee. Iedereen in de keuken bemoeide zich met de bereiding van het gerecht. Veerle toog ook in haar eentje naar de markt om erachter te komen wat al die groenten nou precies waren. De marktverkopers vonden het maar wat mooi en legden alles uitgebreid uit. 's Middags was het weer tijd voor een manya en een frisse duik voor we na een rondje centrum de klaroen soldaat maakten.
Met een om 07.15 uur gestreken broek en na een fietsrit vol sociale contacten was het voor Rosanne vandaag weer een werkdag op het kantoor (niet als eerste vandaag, de schoonmaaktser/beheerdster was al aanwezig!). Voor Veerle was het studietijd en was het vieze plaatjes kijken. Nu hebben we officieel weekend en daar zijn we ook hard aan toe...
We hadden nog meer op het program en gingen via de vreemdelingendienst naar het AZ. We moesten nog een stempel halen om de komende maanden hier te mogen verblijven. De vreemdelingendienst was vreemd ver uit het centrum en ook vreemd weggestopt aan de rand van het complex. Er zat welgeteld één vrouw met een stempeltje in haar hand tussen een vreemd gesorteerde archiefbeweging. Er stonden overal kartonnen dozen waar roze en blauwe mappen uitpuilden.
De stempels ontvingen we binnen een kwartier en toen hervatten we onze reis. In het AZ zagen we zusters met witte kniekousen, slapende schoonmaaksters en een klasje schoolkinderen in groen-witgeblokte schooluniformpjes waar we toevallig in belandden en die ons met hun mond open aanstaarden en eerbiedig stamelden: 'Dat zijn Nederlanders!' Veerle leverde haar netgemaakte pasfoto (ze moest van de fotograaf iets met mouwen aan (zie foto) en ook het haar diende netjes bijeen gebonden te zijn!) in en maakte een afspraak voor een verdere rondleiding.
Het was inmiddels nog steeds op het heetst van de dag en we smachtten naar water. We besloten om in een hotel te gaan zwemmen. Er was zon, water, voedsel en een view over de stad. Vanaf dit moment waren de jetlagkoppies (alias grafhoofden) verleden tijd en hadden plaats gemaakt voor kokosnotenhoofden (en dan zonder haar op het gezicht!) Voor het resultaat, zie bijbehorende foto's!
's Avonds gingen we wat drinken met een vrouw van het stagecentrum die nu zestien jaar in Suriname woont en ook met een Surinamer getrouwd is. Zij kon ons onwijs veel interessante dingen vertellen en tips geven. Zo moet je nooit je tas op de grond zetten, dat vinden ze hier onbehoorlijk! En ze zijn ook onwijs netjes, al zijn ze nog zo arm, ze lopen in spierwitte en gestreken kledij. Ook hebben we het over het onderwijssysteem, de politiek, etnische groepen en hun relaties, werkverhoudingen en het sociale leven gehad. Veel om over na te denken en mee te nemen dus....
Door de verhalen van de avond ervoor besloot Rosanne toch nog wat nette kleding in te slaan als werkkleding. Daarna togen we naar de markt waar we onthaald werden met het woord: ' Hé Beatrix'. 'Beatrix?' 'Lijken we op haar ofzo? Wij hebben toch heel ander haar!' 'Oh, nee, sorry man, Maxima bedoel ik!' 'Oh, ja, we dachten al!' Een dik lachsalvo waarbij stralend witte tanden, onderbroken met een goudglimmend exemplaar, ons toelachten vanuit een contrasterend gezicht.....
De markt was een genot om te zien, te proeven en (voor het grootste gedeelte) te ruiken. Een gigantische ruimte met meerdere verdiepingen vol met rijen opgestapelde sinaasappels, trossen bakova's, vette vissen, kakelende kippen en ander pluimvee, weeige wierook, kleurige kleding en heel veel enthousiaste begroetingen.
Daarna fietsen we door naar Fort Zeelandia, hier kwam in 1651 Lord Willoughby als eerste Engelse kolonisator. In 1667 kwamen de Zeeuwen onder leiding van Abraham Crijnssen de boel overnemen en hebben het fort verder uitgebouwd. Hier zijn ook de decembermoorden in 1982 gepleegd.
Eromheen staat een aantal prachtig gerestaureerde officierswoningen.
Je hebt hier een erg mooi uitzicht over de Surinamerivier en daar hebben we geluncht met broodjes van de markt.
De 'real feel' temperatuur was 54 graden dus thuis plonsten we in ons zwembadje waar we heerlijk hebben gelezen. Veerle kon nog ff doorchillen terwijl Rosanne zich keurig aankleedde voor haar eerste gesprek. De voorzitter van de organisatie, de bedrijfseconoom, een jurist en iemand van de Universiteit van Suriname waren daarbij aanwezig. Het gesprek moest meer duidelijkheid verschaffen omtrent het onderzoek. Het was een goed gesprek, de voorzitter gaf Rosanne als eerste een embrassa om haar welkom te heten (net als onze huisbaas deed!). Er werden een paar goede, scherpe vragen gesteld en opmerkingen gemaakt en zo kwam steeds beter de focus van het onderzoek naar voren. Wel valt er nog veel zelf te plannen en uit te zoeken maar dat is op zich prima.
's Avonds was het tijd voor de warung (eettentje) en een taxi hoefden we niet te bestellen want onze huisbaas moest toch die kant op. In de wijk Blauwgrond zitten vele goedkope en lekkere warungs. We bestelden saoto soep (pittige soep) en teloh (cassave) met kousenband en kip. Het was echt heel goed eten alleen een beetje veel....
Toen we de taxi instapte zong Guus net: 'Het is een nacht, die je normaal alleen in films ziet...' Helemaal ontnederlandsen doe je hier toch ook niet...
Donderdagochtend ging om kwart voor zeven de wekker want Rosanne kon op acht uur op kantoor terecht. Dat was niet helemaal waar, ze was de eerste en de deur zat nog op slot... Maar gelukkig scheen de zon!
Bij de secretaresse, die normaal gesproken om acht uur aanwezig is, was een auto in haar schutting gereden op de plaats waar haar waterleiding zat.... Die was stuk dus werken werd 'em niet. Ze kon niet douchen en er was een algehele watercrisis. Tevens werden de verstandskiezen van de beheerdster getrokken dus Rosanne zat maar rustig op het stoepje... Tot Meneer F. aan kwam rijden (rond half negen, een half uur voor zijn begintijd maar hij was gebeld). Deze man lijkt een beetje op de hoofdpersoon uit Intouchables en liet gelijk weten dat Rosanne een zus van hem zou worden en onderdeel uit ging maken van de familie. 'Welkom, welkom!' Op het kantoor kwamen telkens mensen binnen die werden voorgesteld als zijnde medebandleden van Meneer F. Het is in Suriname heel gebruikelijk om iemand meneer of mevrouw plus voornaam te noemen. Toen Rosanne er een stuk of zeven de hand had geschud vroeg ze 'Hoe groot is die band eigenlijk?' Mr. F.: '25, ja, man!' De band wordt erg vaak geboekt en moet dus wel heel bijzonder zijn. Mr. F: 'Maar dat ga jij allemaal meemaken, komt goed!'
Veerle ging voor een rondleiding op de afdeling ook in het net naar het AZ waar ze schattige Chinese doktertjes en aardige mede co-assistenten ontmoette.
Het was wel fijn werken op kantoor, het onderzoek vorderde ondanks de intermezzo's goed terwijl Odi, odi (doei, doei) (een radioprogramma waarbij mensen andere mensen de groeten kunnen doen) door de ruimte schalde. Nog een heel leuk gesprek met Mr. F. gehad en hem geleerd dat hij eerst bier moet drinken en dan wijn want bier na wijn geeft venijn. Mr. F: 'Wat is venijn?' Rosanne: 'Pijn in je kop!' Mr. F.:' Oh, ja, goeie, heb ik weer wat geleerd!'
Veerle hield zich intussen thuis bezig met kleine wasjes, grote wasjes en maakte samen met de huisbaas en de schoonmaakster klaroen (een surinaamse groente, lijkt op spinazie) klaar. De huisbaas kwam aanzetten met ham voor bij de klaroen en bracht ook een uitje, knoflook, kruiden etc. mee. Iedereen in de keuken bemoeide zich met de bereiding van het gerecht. Veerle toog ook in haar eentje naar de markt om erachter te komen wat al die groenten nou precies waren. De marktverkopers vonden het maar wat mooi en legden alles uitgebreid uit. 's Middags was het weer tijd voor een manya en een frisse duik voor we na een rondje centrum de klaroen soldaat maakten.
Met een om 07.15 uur gestreken broek en na een fietsrit vol sociale contacten was het voor Rosanne vandaag weer een werkdag op het kantoor (niet als eerste vandaag, de schoonmaaktser/beheerdster was al aanwezig!). Voor Veerle was het studietijd en was het vieze plaatjes kijken. Nu hebben we officieel weekend en daar zijn we ook hard aan toe...
-
02 November 2012 - 20:11
Joke:
Geweldig om te lezen! Wat al een belevenissen deze eerste week! En wat beschrijven jullie dat leuk! Leest als een roman! Ik blijf jullie zeker volgen. Geniet van jullie tijd, van alle ervaringen en van alle kleurrijke personen die je tegenkomt! -
02 November 2012 - 20:15
Leonie:
Super leuk om jullie verhalen te lezen, heerlijk geschreven. Je kunt je er al helemaal een beeld bij vormen!
Geniet van jullie welverdiende weekend! :) -
02 November 2012 - 20:47
Merijn:
Mooi verhaal weer ja. Dat je wordt uitgemaakt voor Beatrix haha. Te vroeg op kantoor komen is natuurlijk niet echt een goede eerste indruk daarzo. Succes ermee!! -
02 November 2012 - 22:40
Vesther:
Hilarisch!! Ik heb net intouchables gekeken, dus ik kan me erwat bij voorstellen:P ljjkt me een bjjzonder persoon:) -
02 November 2012 - 23:07
Marjel:
HAhaha Teckel vindt weer een excuus om te shoppen hoor :P Is het daar ook de cultuur dat je elke dag andere schoenen moet dragen? -
03 November 2012 - 00:29
Maryse:
Wat een geweldig verhaal, klinkt super! Ook de andere blogs gelezen, leuk :) Fijn weekend!! -
03 November 2012 - 10:06
Oma En Opa:
Hallo meiden ,wat ontzeddend leuk om te lezen ,bedankt.
Heel veel succes,en een goed weekend toegewenst.
Wat zouden we graag bij jullie willen rond kijken .
Maar dat is alleen voor studente weggelegd.?
Liefs oma opa -
03 November 2012 - 10:36
Gerdien:
Oddi, Oddi !
Fa Waka?
haha zo leer ik ook nog eens wat ! En op zich zat ik geeneens zo fout met mijn Surinaamse woordenlijst, toch ?
;) -
03 November 2012 - 10:48
Gert Jan:
Wauw, wat een feest daar in Suri. Leuk om te lezen. Geniet er van ! Wij blijven jullie volgen. -
03 November 2012 - 11:21
Joke:
Ha meiden,
wat een gezellig verslag en een heerlijk avontuur,
geniet er van en jullie familie wordt zo wel snel groter met al die
enthousiaste surinamers.
Groeten!!!!!!!!!!!!!!
kijk uit Veer dat je neus niet verbrand. -
03 November 2012 - 13:11
Marijke:
Heeeeerlijk meiden! Wat leuk om jullie verhalen te lezen en de foto's te zien.
Vergeet morgen niet BZV he. Ik hoop alleen dat Henk voor Yoni kiest ;)
X -
04 November 2012 - 14:19
Ineke:
Wij genieten mee!!!
-
07 November 2012 - 14:43
Tamar:
Haha, dat gaat helemaal goed komen met jullie. Blijf er lekker van genieten he!
xx -
10 November 2012 - 13:34
Esther S:
Heee teckeltjes!
Ik geniet echt van deze verhalen!
Ik hoop dat jullie lekker aan de slag kunnen nu daar in Su.
Geniet ervan, je zit verdikkie gewoon in Suriname man ECHT GENUAAL!!
wel mis ik jullie natuurlijk';)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
