Vet rog man!

Ons eerste weekend in SU, en wat voor een weekend! Vrijdagavond zijn we naar een salsaclub geweest en oi, oi, oi! Wat een bewegingen kunnen ze hier maken! Wat een samenspel van ritme, timing en lichaamsdelen! We kregen zelf ook helemaal de kriebels…
Zaterdag hadden we gepland om vroeg weg te gaan en een lange fietstocht te maken naar een plantage. Maar de plannen werden gewijzigd want onze huisbaas had zin in een boottochtje en zou dat waarschijnlijk wel kunnen regelen. Wij vonden het prima aangezien onze dolfijnentour van een dag eerder helaas gecancelled was. We besloten om eerst maar boodschappen te doen. Daarna gingen we anderhalf uur lang bijna weg. Met nog twee huisgenoten, de huisbaas en zijn zoon propten we ons in zijn auto en we reden eerst langs de huisbaas zijn eigen huis om de boot op te halen. De huisbaas is eigenaar van een pet shop en toen we uitstapten zagen we slingerende, langharige apen, een kletsende, loslopende blauw-gele ara en zwetende konijnen. We kregen hondenvoer in onze hand met de opdracht om dit in een aquarium te gooien. Dat deden we en daarna sprongen er enorme vissen omhoog om de brokken in hun bek op te vangen. Natuurlijk waren dit allesbehalve gewone vissen, niets leek daar ‘gewoon’. Het waren vleesetende vissen en uiteraard stond de huisbaas keihard ernaast te lachen…

We waren met drie vrouwen, één mannelijke huisgenoot en de huisbaas. Toen de boot werd opgetuigd en alles moest worden klaargelegd werd de zoon en de mannelijke huisgenoot (MH) constant instructies verteld door de huisbaas terwijl de vrouwen stonden te kijken.
Toen de zoon achterbleef om nog meer klusjes te doen togen wij richting de Surinamerivier. Daar moest de boot te water worden gelaten. Wij als vrouwen konden ook best wat doen en boden dat aan. Maar dat hoefde niet (onze huisbaas vindt dat mannen de klusjes moeten doen) en het einde van het liedje was dat de vrouwen al een half uur in de boot zaten, de huisbaas met een tang en schroefjes bezig was een kapotte aansluiting te maken en de MH met z’n halve lijf in het water de boot stond vast te houden terwijl de vissen aan z’n benen zogen.

Maar uiteindelijk gingen we! En hoe! We zaten in een supersnelle speedboot en raceten de rivier over. De eerste vijf minuten moesten we allemaal nog een zwemvest aan (voor de politie, zei onze huisbaas) Toen Rosanne hem vroeg waarom hij er dan geen een aan hoefde lachte hij alleen maar heel ondeugend. Na tien minuten stapte de huisbaas achter het stuur vandaan en zei tegen Roos: ‘Jij gaat nu varen’. Dus zo gezegd, zo gedaan en we voeren naar de overkant. Hier haalde onze huisbaas een enorm net tevoorschijn (MH, pak dat net even en haal de knopen er even uit met mij) en we besloten allemaal mee te helpen om het net los te maken. Daarna wierp de huisbaas met de hulp van de MH het net uit terwijl wij peddelden voor ons leven. Het illegale net (de huisbaas vertelde dat z’n vergunning al lang verlopen is) lieten we voor wat het was en we crossten naar Braamspunt. Dit is een punt tussen de Surinamerivier en de Atlantische Oceaan in. Er stonden een paar krotjes, bij elkaar gehouden door platen, en er liepen honden die vel over been waren. Een aantal smoezelige mensen zat in of om de krotjes. Deze Frans-Guyanezen wonen hier permanent en leven van de visvangst. Onze huisbaas kende deze mensen (het zal ook ‘es niet!) uit de tijd dat hij hier een buitenverblijf had maar dat huis, plus vele krotten, zijn weggevaagd door de zee.
Met de gedachte aan alle mensen die in het koude Nederland zaten doken we de golven in, hopende dat onze bikinistukjes nog ergens aan ons lijf hingen als we boven kwamen. We schreeuwden en stootten oerkreten uit terwijl de zee ons steeds verder meesleepte. ‘Eén meter vooruit en drie meter achteruit’, zoals onze huisbaas ons vrolijk meedeelde. We moesten wel opletten om niet bij de monding van de Surinamerivier in een levensgevaarlijke draaikolk terecht te komen.
De uren verstreken terwijl we weer de rivier opvoeren en in de verte zagen we een grote rookwolk. Die weg onder de rookkolom wordt wel de ‘Weg naar zee’ genoemd en hier cremeren de Hindoestanen hun doden. Dit gebeurt gewoon op een grote brandstapel. Overigens verbrandt de politie hier ook drugs die ze hebben onderschept. Roos had een leuk gesprek met de huisbaas, hij heeft op vele plekken in Nederland gewoond maar vond Groningen de allerleukste stad om te wonen! Goeie van hem, man! Hij kent zelfs hét dorp der dorpen! Wat is de wereld toch klein!
Terwijl wij in onze bikini op het dek manya’s (de allerlekkerste van de huisbaas z’n eigen boom) zaten te eten kwamen we aan in Margaretha. Een klein dorpje waar onze huisbaas (wie anders?) bara’s (een soort oliebollen maar dan anders en lekkerder, hoewel ze niet aan die van Veerle’s moeder kunnen tippen!) bestelde. Onze huisbaas heeft zo zijn contactjes (deze keer waren het de officiële dolfijntouroperators) en toen we net besteld hadden gingen we hup, de boot weer in want er waren dolfijnen gesignaleerd. En terwijl wij, liggend in de zon op het dek twee overdekte toeristenbootjes vol met jaloers ogende Bakra’s in zwemvest, voorbij stoven zagen we ze: een groepje brakwaterdolfijnen! Steeds weer doken ze ergens anders op en we zagen ze zelfs springen! We hebben vele foto’s gemaakt en vooral veel foto’s van de zee maar op een enkele is toch wel een vin te ontwaren…

Toen we de dolfijnen op scherm hadden gingen we onze bara’s halen en daarna, met de rivier in sunset op ons netvlies, zetten we koers richting ons visnet. De huisbaas was er van overtuigd dat we iets gevangen zouden hebben. Dat was zo, zij het iets anders dan gepland. In het net zat een rog vast, een rog met een dodelijke angel. Wanneer de rog je raakt met zijn angel krijg je levensgevaarlijke koorts. Door zo’n beest is ook Steve Irwin om het leven gekomen. De MH kreeg de opdracht om een gigantisch hakmes uit het vooronder te halen en een keer raden wie de angel er met een ferme slag afhakte, juist, onze huisbaas! Daarna pakte hij de rog vast door twee vingers in de neusgaten van het beest te stoppen (dit kunstje werd herhaald door de durfals met een tweede rog). Hij zwaaide vrolijk met de rog in de rondte waardoor uiteraard Veerle en Rosanne onder het roggebloed kwamen te zitten…. Veerle gilde het uit: ‘Ieeeeeehlllll, maak snel een foto!’

Terwijl de lucht langzaam zwart kleurde (om half zeven ’s avonds wordt het hier al donker!) vingen we erg veel water op een bepaalde plek in de boot, tot groot vermaak van onze huisbaas. Er schenen her en der lichtjes langs de kant van de rivier en we voeren langs het huis van Desi Bouterse. We hoopten hem te zien zitten op een steentje, zijn leven overpeinzend, maar er was enkel een groot huis met een palmentuin te zien. De boot moest weer op de trailer worden geladen en, u raadt het waarschijnlijk al, deze eer viel wederom te beurt aan de MH! Hij was net drooggewapperd in de wind maar kon weer de rivier inplonzen om de boot op de juiste manier achter de terreinwagen te krijgen. Verzadigd, verkwikt en het zand uit onze oren peuterend hangmatteerden we nog enkele uren met een fles Sangria en een aantal huisgenoten. Zucht, deze dag kon niet beter…

Zondag gingen we samen met een nieuwsgierige huisgenoot (doen ze net als in Sister Act? Dan ga ik mee!) naar een Lutherse kerk. Niks geen Leids kwartiertje hier, BAM!, een Surinaams half uurtje! Als eerste kwamen twee giechelende kinderen binnen in een wit gewaad met de Bijbel en een aansteker. Daarna kwam de dominee en de liturg en als laatste het koor in lekkere zanggewaden. Deze dienst was een verademing in vergelijking met de vorige aangezien deze domi goed te verstaan was. Leuk om Johan de Heer en opwekking met Surinaams accent te horen. Het koor was geweldig, we wilden eigenlijk niet dat het zou stoppen. We dachten dat we er deze keer aan konden ontsnappen maar aan het eind van de dienst klonk, terwijl alle Bakra’s boven de menigte uitstaken, het Trinitatis Welkomstlied. We kregen zelfs een cadeautje deze keer: een bodybuttertje met een nagelknipper. Reken maar dat wij volgende week met gepaste nagels naar de dienst komen!

’s Middags in de brandende hitte de meest luxe straat van Paramaribo afgefietst. De snakking naar een zwembad was ongekend en bij thuiskomst genoten we er dan ook volop van. Onze huisgenoten wisten ’s avonds al hoe laat het was toen ze gegil uit onze kamer hoorden komen: Henk had gekozen! (Jammer voor je, Marijk!)

Maandag vonden we een nieuw ritme. U heeft misschien het idee dat we niet veel uitvoeren maar dat beeld is niet geheel waar. Dit was voor Veerle haar eerste stagedag en om klokslag half zeven had ze de ontbijtspullen klaarstaan. Rosanne volgde een kwartier later zodat de dag nog steeds wordt ingeluid door een gezamenlijk ontbijt en een gezamenlijke roep Fa a waka?! tegen Baby (de huispapegaai). Terwijl Veerle in haar witte zusterpakje richting het AZ fietste ruimde Roos de boel op en vertrok een half uur later ook richting kantoor.
Veerle zag haar aardige mede co-assistenten weer en verbaasde zich over een aantal zaken. Zo schreven de artsen gemiddeld op stapels van twintig cm papier hun recepten en statussen uit. En de boeken leken de kast ingegooid, zo ook in de bibliotheek waar vergeelde, stoffige en uit elkaar gevallen lectuur rondzwierf. Voor tien uur diende elke patiënt zich te melden en dan te wachten op zijn of haar beurt. Als je pech hebt kom je pas om 13.00 uur aan de beurt en weggaan tussendoor is er niet bij man! Het duurde nog langer als er een arts was die gewoon om half negen in plaats van half acht begint.
De patiënten van een ander ziekenhuis dienden tevens contant aan de arts te betalen dus voor Veerle het wist stond ze met een hele berg geld in haar handen. Lieve woordjes tegen kinderen zeggen was er ook niet bij, ze pakten een kind gerust met vijf personen hardhandig aan zodat de behandeling uitgevoerd kon worden. Terwijl ze de rest van de tijd niet zoveel haast lijken te hebben. Tijdens een drukke poli nam een arts rustig de tijd om de relatie tussen kunst, Bach, ziektes en hiphop uit te leggen. Ach, ja, prioriteiten stellen hè! Een arts tegen Veerle toen ze om 13.30 uur zat te studeren (omdat het keihard regende): ‘Meisje, zit je hier nu nog? Moet je niet eens rusten?’ Tijdens de behandeling van de volgende patiënt werd een aantal stevige politieke steken onder water uitgedeeld en natuurlijk waren er heel veel heerlijk vieze dingen te zien!

Bij de organisatie van Rosanne ging alles ook rustig haar gangetje. Bij steeds meer namen ging een gezicht en een verhaal horen. Deze week staan er verschillende afspraken op het program, bij de organisatie zelf en op de Universiteit om het onderzoek nu echt op gang te zetten. Vandaag was er een vergadering voor al het personeel (twee waren er afwezig) over de verhuur van een aantal zalen (Hoezo flashback?! Roos kwam erachter dat ze vergaderen toch wel een beetje mist). Toen ze begonnen was de secretaresse afwezig maar die kwam later binnen. Een duidelijke agenda was er niet, er waren wel punten op papier gezet die in willekeurige volgorde aan bod kwamen. Een notulist ontbrak, ook toen de secretaresse arriveerde. Mensen schreven af en toe zelf wat op maar alle vezels in Rosannes lichaam moesten zich beheersen om niet een laptop te pakken en te gaan notuleren…
Met de communicatie tijdens de vergadering was overigens niets mis. De mensen weten wel waar ze mee bezig zijn en gaan er ook voor, zij het soms in iets ander tempo dan we in Nederland gewend zijn. Het is ook heel bijzonder om te zien wat mensen allemaal (vaak vrijwillig) voor de organisatie doen en hoe er met elkaar om wordt gegaan.

Het eten laten we ons ook nog steeds goed smaken. Maandag aten we Mexicaans met huisgenoten in ons Guest House. Dinsdag deden we weer een warung aan, nu met een Surinaams meisje dat hier ook stageloopt. De nasi en bami van de Javanen gaan we zeker vaker eten!
De eerste regenbuien hebben we inmiddels op ons dak gekregen. Binnen een paar tellen kunnen sommige straten compleet onder water staan en fietsen wordt dan lastig. We hopen dat de kleine regentijd nog even op zich laat wachten, in elk geval tot wij een poncho hebben aangeschaft!

Langzaam maar zeker vormt zich de plattegrond van Paramaribo in ons geheugen, waarbij we opvallende plekken markeren. Zo fietst Rosanne elke dag langs de afgebrande gebouwen aan de Prinsenstraat. Er is nog steeds niets opgeruimd of afgebroken en wanneer het donker wordt gaan er twee politiemannen op plastic stoelen tussen zitten om de boel te overzien. Zolang de verzekering nog niet rond is zal deze werkverschaffing nog wel blijven bestaan. De Cultuurtuin is ook een bijzonder stuk van de stad. Deze tuin is een voormalige plantage waarvan het Gouvernement in 1898 besloot om er een proeftuin van te maken.
Vele inheemse en exotische planten zijn uitgeprobeerd maar de tuin is in verval geraakt. Je waant je even in de jungle. Maar dan wel een jungle met paden vol hardlopers. Hoewel, hardlopers, de vrouwen achter wie wij liepen stopten na drie meter al met rennen en wij hielden ze daarna gewoon bij…
Verder daten steeds vaker met deet (tegen de muggen) en we hebben een aircocrisis achter de rug. Er kwam warme lucht uit onze waaivriend in plaats van koude lucht, een vrij essentieel verschil in een land waar het gemiddeld 35 graden is. Gelukkig was er binnen no-time een aircoman geregeld en nu kunnen we ons weer in slaap laten wiegen door de zachte zuchten van de bak aan de muur…Sribi switi (welterusten)!